Wie goed doet, goed ontmoet.

Vertrek uit Liegenbach

Hoogste tijd voor een nieuwe blog, want er waren nogal wat ontwikkelingen de laatste anderhalve week. Oorspronkelijk zou ik tot 8 september bij Nina en de hondjes in Liegenbach blijven. Het parkeren daar was, zoals je in de vorige blog kon lezen, best spannend. Voor 4 september had Nina een afspraak bij de garage gemaakt, maar ik zag het niet zitten om daarna weer vlak langs een sloot, door gras en modder, te moeten parkeren. In goed overleg – en omdat ze toch nog meer hulp had – besloten we dat ik iets eerder zou vertrekken.

Op 3 september nam ik met een zwaar gemoed afscheid van Nina en de hondjes. Ik reed naar een camperplaats vlakbij de garage.

Garageperikelen

Donderdag in alle vroegte ben ik naar de garage gegaan. Terwijl ik in mijn camper zat, vervingen ze de thermostaat. Dat was snel klaar, maar tijdens de proefrit bleek dat dit niet het echte probleem was. Uiteindelijk bleek mijn waterpomp stuk te zijn. Omdat die op een onmogelijke plek zit, vervangen ze daarbij ook meteen de distributieriem. Daarvoor moest ik wachten tot woensdag 10 september!

Gelukkig kon ik nog een paar kilometer rijden en vond ik een gasthaus in Friedrichtshal – een gehucht met vijf huizen, een gasthof en een camperplaats achter het huis. Er was stroom, water, een toilet en douche, en in het gasthaus kookte Manni de heerlijkste gerechten. Hier kon ik dus prima blijven tot dinsdag.

Een paradijsvogel in Friedrichtshal

Op vrijdagavond at ik met de locals in het gasthaus. Het gesprek ging natuurlijk al snel over mijn leven in de camper. Een van de vrouwen, Barbara, vond dat fascinerend en noemde me een “paradijsvogel”. Dat vond ik zo’n mooie benaming!

De volgende dag,zaterdag, kreeg ik een appje van Nina: of ik mee wilde naar een roofvogelshow bij Schloss Schillingsfürst. Natuurlijk! Dus sprong ik op de fiets naar Herrieden (15 km), waar ze me oppikte. We hebben samen een ontzettend leuke middag gehad.

Nog meer vertraging

Op 9 september reed ik vol goede moed naar de garage. Ik kon daar slapen zodat ze de volgende ochtend meteen konden beginnen. Omdat de reparatie de hele dag zou duren, fietste ik 18 km naar Liegenbach om de dag bij Nina door te brengen. ’s Middags kwam helaas slecht nieuws: het zat allemaal tegen en het zou die dag niet meer lukken.

Barbara, met wie ik via WhatsApp contact hield, ging meteen op zoek naar slaapplaatsen en had er al snel een paar geregeld. Zo lief! Maar Nina zei: “Je mag hier blijven slapen.” En ja, dan is de keuze snel gemaakt. Ik voelde me zó dankbaar voor alle hulp die ik kreeg van mensen die ik nog maar kort ken. Blijkbaar geldt het oude gezegde nog steeds: wie goed doet, goed ontmoet.

Eindelijk verder

Vandaag,donderdag maakte ik ’s morgens nog een wandeling met de hondjes en daarna was het wachten. Om 13.00 uur zou de camper klaar zijn, uiteindelijk werd het 15.00 uur. Dus op de fiets gesprongen en rond 16.30 kon ik dan eindelijk weer verder met mijn reis. 1.400 euro armer, maar heel veel ervaringen rijker – en DIE zijn onbetaalbaar.

Nu sta ik op een grote camperplaats in Dinkelsbühl. De plek zelf staat helemaal vol, met zeker veertig campers. Gelukkig is er aan het eind een mooi parkje met bankjes en stoelen aan het water. Een heerlijke plek om morgenochtend mijn koffie te drinken, voordat ik rond negen uur weer vertrek. Door al het oponthoud moet ik de komende week nog zo’n 700 km rijden, dus de vaart moet er wel een beetje in blijven.

Ik wens jullie allemaal alvast een fijn weekend en tot de volgende blog!
Liefs,
Peetjuh on Wheels 🚐✨